Welkom in Everdingen

Als je achteraf woont, wil het wel eens gebeuren dat er 's winters een muis in je huis komt. Wat zou jij doen als het buiten koud is, terwijl binnen het haardvuur knappert? Precies... Maar ja, een muis als bewoner vinden we toch niet zo geslaagd. De vallen waren ze inmiddels te slim voor, dus er moest zwaar geschut ingezet worden. Dus werd er een poes gehaald. Uit het asiel natuurlijk, want die beestjes zijn best toe aan een nieuw baasje. Na een rondje langs de diverse asiels in de omgeving viel onze keuze uiteindelijk op Bisou.

In tegenstelling tot andere katten leek Bisou Ernest wel aardig te vinden. Teminste... toen ze nog in het asiel zat. Ze gaf Ernest kopjes en wist hem te overtuigen dat we haar moesten nemen. En aangezien ze een schilpadvacht heeft en dus tot vrouwelijk geslacht behoort, was het de verwachting dat ze goed muizen kan vangen (katers jagen overhetalgemeen minder).

Nu vonden we Bisou niet zo'n handige naam, dus er moest een andere naam komen. Die was al snel gevonden, namelijk (heel origineel) Poes. Dus onze poes heet Poes. En gelukkig voor haar dat ze muizen vangt, want anders had Ernest zich nog wel eens achter de oren gekrabt over deze aanschaf!

Op de dag dat we Poes uit het asiel wilde halen had ze niesziekte (een zwaar besmettelijke kattenziekte waar aan katten kunnen overlijden). Dus kregen we Poes niet mee naar huis. Heel verstandig van het asiel, want als je begint als baas met het geven van pillen heb je het vertrouwen gelijk al geschonden en dan wordt het opbouwen van de baas-huisdier-relatie erg moeilijk. Dus moesten we nog een paar weekjes wachten. Inmiddels kwam het nieuwe jaar er aan.

Oud en nieuw afgewacht en toen namen we Poes mee naar huis. "Jullie nemen die valse kat?" was de reactie van een van de verzorgers van het asiel. Hij was in de begintijd van de opvang van Poes door Poes gebeten. Volgens een andere verzorger was ze erg ongelukkig in het asiel. Ze kon het niet vinden met de andere katten. Ze was gebracht door mensen die (zogeheten) niets over Poes vertellen konden. Alleen dat ze was aan komen lopen. Dus haar verleden is - net zoals bij zoveel asieldieren - een raadsel.

Eenmaal bij ons in huis kroop ze weg in de donkerste hoekjes. Maar honger dreef haar toch naar het voer en de kattenbak was haar gelukkig ook niet onbekend. Zo moest ze een paar weken in de keuken bivakkeren. Dat vond ze niet leuk en als Wytske 's nachts naar de wc moest, greep Poes haar naar haar been. 2 x 5 Nageltjes en een bek vol tanden.... Dat moest natuurlijk afgeleerd worden. Wat wel opviel was dat Poes niet op het aanrecht kwam en nooit op tafel.

Na een week of zo werd Poes krols. Het asiel had ons van te voren verteld dat dat kon gebeuren, omdat ze niets van Poes haar voorgeschiedenis wisten. "Als ze krols wordt dan betalen wij de dierenarts om haar te helpen", hadden ze ons beloofd. Dus wij weer naar het asiel, en het asiel verwees ons door naar hun eigen dierenarts. Dus Poes daar heen gebracht. Toen de reiskist van Poes bij de dierenarts open ging was de eerste reactie van de arts: “O, die valse!” Poes (Bisou) had de arts bij een eerder onderzoek gebeten! En dat, verzekerde de arts ons, "dat went nooit". Nu, hij moest het maar redden met Poes. We lieten Poes achter om haar te laten castreren.

De operatie verliep voorspoedig en de volgende dag konden we Poes ophalen (ze had de dierenarts niet eens gebeten of gekrapt). Terug thuis kon ze haar roes uitslapen en....
Ja hoor ze kreeg last van haar ogen: oogontsteking (een complicatie van de niesziekte, zo luidde het oordeel). Nog op de garantie van het asiel gingen we weer terug naar de dierenarts en we kregen een zalfje mee. 3x Daags in haar ogen was het voorschrift. Nu dat moest echt met twee personen gebeuren. Wytske hield Poes in de houdgreep en Ernest deed het spul in haar ogen (beide kanten)..... Wat een worsteling!

Na een tijdje had Wytske Poes afgeleerd om haar 's nachts (als ze naar de wc ging) te bespringen en werdt Poes steeds liever. Zo een tijdje in huis geleefd te hebben mocht Poes naar buiten. Eerst schoorvoetend en erg onderzoekend. Later kreeg ze een kattenluik met sleutel zodat de kippen niet naar binnen kunnen. En zo kwam Poes haar eerste prooien brengen. Voor de voeten van Wytske, een kadootje voor Wytske. Mmmm... was dat de bedoeling? Nou nee! Maar goed, muizen vangt ze (soms wel 6 per dag). Ze haalt nesten leeg en vangt dan de moeder. En dat niet alleen: mollen en ratten vangt ze ook. En zelfs - en dat een dag voor kerst - een echte haas! (waarschijnlijk een eerst door een jager aangeschoten en ontsnapte haas, maar toch). Zo'n haas is net zo groot als Poes en een trap met de achterpoten en Poes is er geweest..... We hebben de haas toch maar niet opgegeten...

De eerste spitsmuis die Poes gevangen had, heeft ze opgegeten en dat is haar niet goed bevallen. Hiervan ging ze overgeven. Dus eet ze nooit meer spitsmuizen, mollen trouwens ook niet. Maar vangen doet ze wel, en dan maar weer los laten en weer vangen enz. Zo heeft zo'n mol of spitsmuis in Poes haar beleving nog wat nut in zijn leven. Wytske moet echt bekennen dat ze kattenhaters hierin gelijk moet geven. Katen kunnen gemeen zijn. Het ergste is dat Poes hier af en toe een gezamenlijk spel van maakt, een nog levende muis mee naar binnen en dan is het de bedoeling dat wij ze met zijn allen gaan vangen. Zo wilt ze (volgens Wytske) ons leren jagen en opvoeden. Dus moeten we hieraan niet mee doen en dat heeft als gevolg dat Poes in haar eentje achter een levende muis aan gaat binnenshuis. Dit was toch echt het omgekeerde dat we gewild hadden! Maar door niet te reageren leert ze dit gedrag ook weer af.

Helaas vangt Poes zo nu en dan ook vogels. Zo had ze laatst een jonge fazant. Het jong leefde nog, dus Wytske nam de prooi van haar af (omdat Wytske de baas is, laat Poes dat gewillig toe). Het fazantenjong met wat kippenvoer (gemengd zaad) en water in het quarantainehok voor broedse kippen gestopt. Het jong leek eerst een beetje op te knappen, maar ging later toch helaas dood. Ongeveer hetzelfde gebeurde er met een mus. Wytske pakte het arme dier van Poes, de mus leefde nog en Wytske stopte de mus in hetzelfde hok waar het fazantenjong in gezeten had. Een paar dagen later zouden we op vakantie gaan, dus moest de mus snel opknappen. En dat deed de mus. De volgende dag vloog ze al door de kooi en heeft Wytske de mus maar los gelaten.

Er zijn ook prooien die een groter raadsel opleveren. Zo was Ernest voor zijn werk een week naar Parijs. Hier in Everdingen hadden we een paar onweersachtige dagen en zo ook op de dag van de grote vangst van Poes. Het onweerde weer eens hevig en dus ging Wytske wat eerder naar de kippen om te kijken hoe het met hun ging. De kippen waren al op stok aan het gaan en Wytske dacht geteld te hebben dat iedereen al in de ren zat. Dus deed ze alvast de ren dicht. "Zo", dacht ze, "dan doe ik later als iedereen binnen is het hok dicht." Ze ging weer naar binnen, ging achter de computer chatten met Ernest. Na een tijdje ging ze weer naar de kippen om de deur dicht doen..... Tot gaar grote schrik! 3 kippen! Waar is de rest. Is er in zo'n korte tijd een vos langs geweest? Dus maar zoeken en ja hoor op een stapeltje hout zat de rest van de kippen, kletsnat van de regen! Wytske heeft de kippen toen maar een voor een naar binnen gedaan en daarna de deur gesloten. Zo nu kon Wytske rustig gaan slapen. Of toch niet......?

Eenmaal in bed hoorde Wytske een luid gemiauw... en nog eens, en het ging maar door, en aangezien ze toch naar de wc moest ging ze maar eens kijken. Ze hoorde een gestommel.... Het leek een iets groter beest. Daar bij de koelkast achter het muurtje. Poes zenuwachtig heen en weer lopen van "kom toch eens kijken wat in nu weer heb!", luid miauwend. Niet erg op haar gemak ging ze toch maar kijken en wat zat daar? Iedere keer als Poes er aan kwam hard flapperend met de vleugels.... een heuse kievit. Een prachtige vogel! Die haalde Wytske maar snel weg bij Poes. Wat moest Wytske hier mee? Zo midden in de nacht... In het hok voor broedse kipjes, Wytske haar gevoel zij dat dat de dood van die kievit betekende. Eerst maar eens kijken of hij gewond is. Dat bleek heel erg mee te vallen. Dan maar eten de drinken geven. Wat eet een kievit? Water is altijd goed. En toen Wytske water wilde pakken, vloog de vogel luid zwoegend weg, hij maakte nog een paar sierlijke bochten en verdween in het inmiddels opgeklaarde duister van de nacht.

Heeft Poes deze vogel gevangen en door het kattenluik mee naar binnen genomen? Dat lijkt mij onwaarschijnlijk, ook omdat de kievit geen wondjes had. Maar hoe is die vogel dan wel binnengekomen? Wytske denkt dat dat gebeurt is toen ze op zoek was naar de kipjes, toen heeft de deur open gestaan en het onweerde hevig, mischien was de kievit op zoek naar een beschutte plek en is zo naar binnen gelopen. Of ze is (minder waarschijnlijk) zelf door het kattenluik binnengekomen. Hoe het ook zij, ze was binnen en is nu weer vrij.